Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – już sama nazwa tej jednostki chorobowej przyprawia mnie, i nie tylko mnie, o dreszcze. A już na pewno nie napawa optymizmem, kiedy słyszysz tą nazwę podczas diagnozy swoich schorzeń, które tyle czasu nie dawały ci spokoju. I z tą nazwą, dźwięczącą mi w świadomości, starałam się funkcjonować przez kilka ładnych lat, bo od 2009 roku. Dużo bardziej wolałam jej łacińską wersję Colitis Ulcerosa. Dzięki tej niezrozumiałej nazwie osoby nie będące w temacie, kompletnie nie wiedziały o co chodzi. Ale nie tylko wydźwięk nazwy mojego schorzenia doprowadzał mnie do uczucia wstydu. Same objawy też nie należą ani do przyjemnych, ani „marketingowych”.

Muszę przyznać, że miałam to szczęście trafiać na sympatycznych lekarzy, którzy pomagali mi jak mogli, poświęcając przy tym swój czas nadprogramowo, ponieważ potrafiłam przesiedzieć w gabinecie nawet godzinę i to podczas wizyty na fundusz. Poza kilkoma przypadkami oschłych i ciężkich w kontakcie lekarzy, na prawdę nie mam na co narzekać. Jednak pomimo tej miłej atmosfery i troski z ich strony, to właśnie oni coraz bardziej utwierdzali mnie w przekonaniu, że moje schorzenie jest nieuleczalne i jedynie zażywanie leków do końca życia pomoże mi w miarę normalnie funkcjonować…

Przez jakiś czas uwierzyłam w to i pogodziłam się ze swoim losem. Starałam się pomimo swoich dolegliwości normalnie pracować, prowadzić dom i korzystać z życia. Nawet pomimo bardzo nieprzyjemnych i demobilizujących pytań ze strony lekarzy, typu „czy ja w ogóle jestem w stanie pracować?”… Lekarze muszą sobie uświadomić, że takie słowa kodują w naszym mózgu przeświadczenie, że jeśli zdiagnozuje się u mnie poważne schorzenie, to już nic ze mnie nie będzie!!! Stawiają nas w ten sposób na pozycji straconej i z góry przegranej, a dodatkowo uzależnionej od ich wiedzy i sposobu leczenia, na który akurat mają odgórne pozwolenie… Mam wrażenie, że narzucony schemat leczenia jest ważniejszy, niż dobro i zdrowie pacjenta 🙁 Czy tak to właśnie ma wyglądać?? Wierzę, że robią to nieświadomie, dlatego staram się to rozumieć.

Życie w kraju, w którym opieka zdrowotna jest bezpłatna wydaje się być bardzo wygodne. Czujemy się zaopiekowani i bezpieczni, bo kiedy zajdzie taka potrzeba, są ludzie, którzy mają obowiązek nam pomóc. I to z wygody właśnie przerzucamy swoją odpowiedzialność za własne zdrowie na lekarzy i personel medyczny. Tak jesteśmy wychowani, że od spraw zdrowotnych są specjalnie wyszkoleni ludzie, a my lepiej nie bawmy się w tak poważne tematy…

Tylko co się dzieje, kiedy nasze zdrowie zaczyna na prawdę poważnie szwankować? Kiedy pada diagnoza choroby „nieuleczalnej”, albo pada kilka różnych diagnoz w zależności od lekarza, do którego akurat się udamy. Co się dzieje kiedy tak bardzo wygodne leki, które wystarczy jedynie kupić i regularnie zażywać, zaczynają przynosić bardzo nieprzyjemne skutki uboczne, albo reagować ze sobą nawzajem, bo zamiast mniej, dostajemy coraz więcej recept na coraz to nowe lekarstwa? Nasze ciało, umysł i dusza zaczynając się gubić. Panuje wszechobecny chaos, bo źle się czujemy, nic nam nie pomaga i właściwie nie wiemy z jakiego powodu.

Ten stan staje się tak nieznośny, że dopiero wtedy zaczynamy szukać na własną rękę. Tak też było w moim przypadku. Dopiero gdy kolejna sterydoterapia, która owszem zaleczyła moje jelita, ale przyniosła po odstawieniu leków tak beznadziejny stan psychiczny i emocjonalny, że dopiero psychoterapia i wsparcie moich najbliższych postawiło mnie na nogi. Widocznie musiałam przejść ten nieprzyjemny etap w życiu, aby powiedzieć stanowczo dość!

Dość zdawania się na „wygodne” leki.

Dość zadawania bezsensownych pytań „dlaczego ja?”.

W końcu zadałam sobie pytanie „co mogę zrobić, aby to zmienić?”.

Mówi się, że kto szuka ten znajdzie. A kiedy zaczynamy to robić, nagle otwierają się nam oczy, które widzą tyle innych możliwości leczenia, że nie wiadomo od czego zacząć.

Ogrom możliwości leczenia jelit, poza schematem medycyny konwencjonalnej, jest tak duży, że chaos nabiera w siłę. Na prawdę ciężko jest się wtedy zdecydować co najpierw, kiedy i w jaki sposób. Potrzebna jest w tym miejscu kompetentna osoba, która pomoże nam coś wybrać. Polecam dietetyków, którzy specjalizują się w medycynie funkcjonalnej, ponieważ to specjaliści, którzy patrzą na człowieka jak na całość. Nie ma tutaj podziału na organy. Jest cały organizm, którego organy są ze sobą połączone w nierozerwalny sposób. Jest też sfera emocjonalna, która także musi być uleczona jeśli chcemy prawidłowo zadbać o nasze zdrowie, dlatego równocześnie z konsultacją u odpowiedniego dietetyka (bo nie każdy taki jest), należy udać się na psychoterapię.

Moim zdaniem WZJG to choroba, która jest następstwem zarówno złych nawyków żywieniowych, jak i złych nawyków emocjonalnych. O bezpośrednim połączeniu jelit z mózgiem i naszymi emocjami pisałam już wcześniej (klik). Zależność pomiędzy emocjami, a jelitami zachodzi w obydwie strony. To znaczy, że kiedy nasz stan emocjonalny jest kiepski, nasze jelita to odczuwają i odwrotnie – kiedy stan naszych jelit jest nieciekawy, wówczas cierpi na tym nasze samopoczucie. Dlatego tak ważne podczas podjęcia leczenia naturalnymi metodami jest równoczesna zmiana nawyków żywieniowych jak i praca ze sobą, swoimi emocjami, konfliktami wewnętrznymi i podświadomie zakodowanymi schematami zachowania, które nam po prostu szkodzą.

Nie ma czegoś takiego jak uniwersalna recepta na uzyskanie remisji choroby w naturalny sposób, ponieważ każdy przypadek jest inny. Nasze organizmy mogą różnie reagować na tą samą substancję, bo przecież żyjemy w różnych środowiskach zewnętrznych, mamy różne mikrobiomy naszych jelit (klik), prowadzimy odmienne style życia, walczymy z różnymi konfliktami emocjonalnymi…

Obserwacja swojego ciała i słuchanie tego co do nas mówi oraz weryfikacja tych informacji z wiedzą na temat anatomii człowieka (klik), którą musimy zdobyć na własną rękę, to jedyna metoda, aby sobie pomóc. Zamiast uzależniać swoje zdrowie od wiedzy lekarza, zacznijmy samodzielnie podejmować decyzje. Lekarze, pomimo swojej specjalistycznej wiedzy medycznej, przecież nie są w stanie podczas 15-minutowej wizyty raz na pół roku poznać na tyle nasz organizm, aby właściwie mu pomóc.

Tyle ile jest pacjentów z CU, Crohnem, Zespołem Jelita Drażliwego czy innym nieswoistym zapaleniem jelit, tyle jest różnych przypadków i indywidualnych form przechodzenia przez te choroby, ale też doprowadzania do tych schorzeń. Geny to jedno, ale to nasze działania decydują o tym czy choroba się uaktywni, czy też nie.

Każdy chory wypracował swoje schorzenie w inny sposób. I nie chodzi tutaj o obwinianie samego siebie o to, że doigraliśmy się choroby, ponieważ robiliśmy to nieświadomie. Nasze kiepskie nawyki żywieniowe są przecież ogólnie zaakceptowane przez społeczeństwo. Z każdej strony jesteśmy bombardowani reklamami śmieciowego, przetworzonego jedzenia, a człowiek jest tylko człowiekiem więc skusi się raz, drugi, trzeci, aż wypracuje w sobie nawyk sztucznie wzmacnianych doznań smakowych. Na tym właśnie żerują firmy produkujące przetworzoną, wypchaną po brzegi chemią i cukrem „żywność”.

Oprócz niewłaściwego odżywiania, pozostaje jeszcze kwestia niewłaściwego trybu życia, czyli tak zwanej higieny życia, której również nie jesteśmy świadomi. Żyjemy często na przekór wielu zasadom, którymi rządzi się Matka Natura, a im dłużej to robimy, tym większe są tego konsekwencje. Rozchwiany zegar biologiczny, nadmiar obowiązków i stresu (klik), bardzo ubogie lub praktycznie żadne życie duchowe (i wcale nie mam tu na myśli jakiejkolwiek religii), to tylko niektóre z nieświadomych, niekorzystnych dla zdrowia zachowań. Dodatkowo negatywne emocje, z którymi czasami kompletnie sobie nie radzimy, również nie sprzyjają zachowaniu choćby resztek naszego zdrowia.

Ale teraz, kiedy jesteśmy już tego świadomi, możemy działać! 🙂

Pamiętajmy, że jesteśmy tym co jemy. Jesteśmy tym co myślimy. Jesteśmy tym co czujemy.

Jeśli chcesz razem ze Zdrową Brzózką świadomie zadbać o swoje zdrowie, wpisz się do newslettera 🙂

[mc4wp_form id=”1736″]